LEGENDARNE BIEŁOWODJE
Legendy wielu narodów Świata opowiadają o tym, że gdzieś, w nieosiągalnym dla ludzi miejscu, na szczytach wysokich gór znajduje się cudowna kraina, gdzie króluje wieczna wiosna i młodość, gdzie jest święte źródło nieśmiertelności — mieszkają tam Wielcy Święci i Mędrcy. Różni ludzie nazywają to miejsce w różny sposób. Starowiercy Ałtaju nazywają go Biełowodjem, Hindusi — Kalapą, Tybetańczycy — Szambalą.
Jeden ze Starowierców opowiada: “Wiele ludzi szło do Biełowodja. Nasi dziadkowie chodzili. Znikali na trzy lata i dochodzili do świętego miejsca. Ale nie pozwalano im tam zostać, należało wracać. Dużo cudownych opowiadań przynosili ze sobą stamtąd. Lecz o najcudowniejszych nie wolno było im opowiadać.”
Zachowała się jeszcze jedna legenda o Biełowodju, którą chroniono przez długie stulecia jak najbardziej poufną tajemnicę, dopiero po upływie tysiąclecia została odkryta dla wszystkich. Oto ta historia:
W roku 987 książę Kijowa Włodzimierz Czerwone Słoneczko, pragnąc zmienić panujące w swym księstwie wierzenia, wysłał sześciu posłańców do ościennych krajów, żeby poznać, jakie tam są wierzenia, by spośród nich wybrać najlepsze. Jednakże, siódmego posła potajemnie wysłał na Wschód do nieznanej krainy. Tym ostatnim posłańcem był mnich — Ojciec Sergiusz. O dalszych losach tej misji nic nie było wiadomo, dopiero w połowie XX wieku historia Ojca Sergiusza została ujawniona.
W 1043 roku w Kijowie stary mnich, czując bliską śmierć, na spowiedzi objawił tajemnicę, która miała być od tego czasu przekazywana ustnie jako poufna wiadomość. Uprzedził on, że “legenda ta zostanie rozpoznana jako skarb przez ludzi na Ziemi dopiero wtedy, gdy przyjdzie Czas i nastąpi Nowa Era.” Mnichem tym był Ojciec Sergiusz, który 56 lat przed tym stanął na czele posłów księcia Włodzimierza, zmierzających do zagadkowej krainy na Wschodzie. Oto co powiedział:
“Kraina Biełowodje nie jest bajką, lecz rzeczywistością. W opowiadaniach różnych narodów ma różne nazwy. W jej cudownych siedzibach przebywają oświeceni, delikatni, cierpliwi, współczujący, miłosierni i jasnowidzący Wielcy Mędrcy — współpracownicy Świata Wyższego. Ci Wielcy Święci, łączący się w jedno z Bogiem i stanowiący jeden Duch z Nim, pracują bez przerwy w pocie czoła razem ze wszystkimi niebiańskimi Siłami Światła, dla pomyślności i dobra wszystkich narodów Ziemi. Miejsce to jest królestwem ducha czystego, piękna, cudownych ogni, wzniosłych czarujących tajemnic, radości, światła, pokoju oraz niedoścignionej wspaniałości.
Ludzie ze wszystkich stron świata dążą do tej przepowiedzianej Krainy, lecz na każde sto lat trafia tam jedynie siedmiu powołanych, sześciu z nich powraca, przynosząc ze sobą otrzymaną tam poufną Wiedzę, rozwinięte nowe uczucia i rozjaśnione dusze i serca. Tylko jednemu z nich pozwala się tam pozostać.”
Niektóre legendy wskazują nawet geograficzne miejsce, gdzie znajduje się tajemna kraina: gdzieś w Himalajach. Wielu z mieszkających w pobliżu Himalajów, gdzie leży ta zagadkowa Kraina, wie o niej, lecz święcie chroni tę wielką Wiedzę i nie przekazuje jej pierwszemu lepszemu. Wspaniały artysta malarz, naukowiec, podróżnik i pisarz, urodzony w Rosji, sławny na całym świecie — Mikołaj Rerich, tak wspomina swoje spotkanie z Lamą (mnichem z Tybetu):
“Lama, opowiedz mi o Szambali.”
“Ale przecież wy, tam na Zachodzie, nie wiecie nic o Szambali i nie chcecie wiedzieć. Pytasz, prawdopodobnie, z ciekawości jedynie i nadaremnie wymawiasz to święte słowo.”
“Lama, ja nie przypadkowo pytam cię o Szambali. Wszędzie ludzie wiedzą o tym Wielkim Symbolu, jednakże różnie go nazywają. Mamy przeczucie, że pod świętymi symbolami kryje się Wielka Prawda.”
Nie było łatwo dowiedzieć się czegoś więcej na temat tej najbardziej poufnej wiedzy od Świętych Mędrców ze Wschodu (w naszych dniach bardzo mało jest takich ludzi). Należało wykazać, że nie kieruje tobą zwykła ciekawość, jedynie wówczas można było liczyć na zaufanie z ich strony.
Przez dłuższy czas uważano, że te niezwykłe legendy są jedynie wymysłem i fantazją. Ale w końcu XIX stulecia do tej zagadkowej krainy dostała się rosyjska kobieta, słynna pisarka, Helena Bławacka, a w 1926 roku odwiedzili Szambalę — Mikołaj Rerich i jego żona Helena Rerich. Wszyscy oni nie tylko zwiedzili tę krainę, lecz również rozmawiali z mieszkającymi tam Wielkimi Nauczycielami Kosmosu — Himalajskimi Mahatmami, i otrzymali od nich Wielką Wiedzę. O czym ta Wiedza? O życiu Wszechświata i zamanifestowanego Kosmosu, o ścisłej więzi z tym Kosmosem i z naszą planetą, o śmierci i nieśmiertelności, o wielkim kosmicznym przeznaczeniu człowieka. W tej wiedzy zawarte są odpowiedzi na pytania, które w ciągu wielu stuleci zadawali ludzie, dorośli i dzieci, nasi przodkowie i nasi współcześni. Spróbujmy i my, chociaż częściowo, dotknąć tych WIELKICH TAJEMNIC ŻYCIA.
O czym więc dowiedzieli się Mikołaj i Helena Rerichowie przebywając w Szambali?
