ZIEMIA I JEJ ZWIĄZEK Z KOSMOSEM
Wszyscy z was, pewnie, słyszeli bajkę Księga Dżungli o Mauglim, małym chłopcu, który wzrastał w lesie wśród zwierząt, wychowywany przez zgraję wilków, ale pozostał człowiekiem. Oczywiście, tak zdarza się tylko w bajce. Gdyby dziecko dorastało wśród zwierząt, całkowicie pozbawione kontaktów z dorosłymi ludźmi, nie mogłoby wznieść się w swoim rozwoju powyżej zwierzęcia. Nie miałoby możliwości przyswoić mowy ludzkiej, nie mogłoby nauczyć się myśleć jak człowiek. Rozwój umysłowy chłopca zatrzymałby się na poziomie zwierzęcia. Tak samo — rozwój całej ludzkości, włączając w to najmądrzejszych ludzi naszej planety, mógłby zatrzymać się, gdyby pozbawiono go obcowania z bardziej rozwiniętym Rozumem Kosmosu.
W Nieskończoności Wszechświata, wszędzie, obecny jest Rozum. Tak samo jak człowiek znacznie przewyższa swoim rozumem roślinę czy też zwierzę, tak i w Kosmosie są istoty znacznie przewyższające swoim Rozumem — rozum człowieka. Ludzie przyzwyczaili się nazywać ten Wyższy Rozum Boskim, zaś tych, którzy go posiadają — Bogami.
Ale czym, właściwie, jest Boskość? Boskie oznacza bardziej doskonałe, niż ludzkie. Już od dzieciństwa wymagano od was wytężonej nauki, by posiąść wiedzę i rozwinąć pewne zdolności, doskonalić się w celu otrzymania jakiejś wiedzy oraz rozwinięcia w sobie pewnych zdolności. Nie ma innego sposobu, by rozwinąć rozum. Ci, kogo ludzie nazywają Bogami, kiedyś byli tacy, jak my, lecz ciągle rozwijając się, osiągnęli Boski poziom Wiedzy i zdobyli Boskie zdolności. Całe życie w Kosmosie opiera się na współpracy i wzajemnej pomocy.
Przypomnijcie sobie, jak w waszym wczesnym dzieciństwie, gdy jeszcze niewiele potrafiliście zrobić sami, pomagali i uczyli was wasi starsi bracia i siostry, rodzice, wychowawcy. Tak samo jest w Kosmosie — istoty ze starszych planet, stojące wyżej w rozwoju, pomagają istotom z młodszych planet, które są na niższym poziomie. Istoty z bardziej rozwiniętym rozumem mówią do ludzi, że nie są Bogami, tylko ich Starszymi Kosmicznymi Braćmi.
Siedmiu Kosmicznych Nauczycieli przyszło na Ziemię z innych, bardziej rozwiniętych planet, w celu pomocy ludziom w ich rozwoju i przekazania im Wyższej Wiedzy. Kilka milionów lat temu stworzyli Oni na Ziemi Kosmiczne Centrum Wiedzy — SZAMBALĘ. Właśnie z tej Siedziby Światła, w ciągu wielu tysiącleci, ludzie otrzymywali Wiedzę Najbardziej Tajemną. Właśnie o niej opowiadają legendy różnych krajów i narodów.
W starożytnych czasach, gdy ludzie nie byli jeszcze tak próżni i samolubni jak teraz, Wielcy Nauczyciele komunikowali się z ludźmi naszej planety bezpośrednio i nauczali ich swojej Mądrości. Zaś w naszych czasach, gdy w swojej próżności i pysze ludzie odgrodzili się od Kosmosu i nawet zaczęli myśleć, że Ziemia jest jedyną planetą z istotami rozumnymi i że człowiek jest najwyższą rozumną istotą w Kosmosie, takie kontakty stały się niemożliwe.
Wielcy Nauczyciele przestali kontaktować się bezpośrednio z ludźmi, lecz nawet teraz nadal pomagają nam i dzielą się zebraną przez siebie Wiedzą. Lecz teraz kontakty takie odbywają się poprzez bardzo nielicznych pośredników, najlepszych reprezentantów naszej ludzkości. Takimi pośrednikami pomiędzy Wielkimi Nauczycielami a narodami Ziemi w XX stuleciu byli Mikołaj Rerich i jego żona — Helena Rerich. Co więc powiedzieli im o Tajemnicach Istnienia Wielcy Nauczyciele?
